Królestwo Boże jest jak nasienie wrzucone w ziemię. Ma w sobie coś z tajemnicy - z misterium, podobnie jak cała przyroda, w której ukryty jest palec Boży. Widzimy jej Piękno, ale do końca jej nie rozumiemy.
Królestwo Boże jest jak ziarno, w którym zawarte jest życie. Wszyscy mamy w sobie życie - dar Boży. Bez tego boskiego życia nie bylibyśmy w stanie niczego uczynić. Nie moglibyśmy kochać, pomagać ani służyć bliźnim.
Tajemnicę królestwa Bożego w pewnym stopniu pojmujemy na modlitwie. Wówczas bowiem Duch Święty objaśnia wszystko swoim uczniom, podobnie jak kiedyś Jezus pouczał na osobności Apostołów. Święci poświadczają tę prawdę w swoich pismach. Powinniśmy im zaufać, że na ziemi jesteśmy tylko pielgrzymami z daleka od Pana. Ten dany nam czas warto wykorzystać na pielgrzymkę do Pana i na modlitwę skierowaną do Boga. Teraz, gdy według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Wówczas w Niebie będziemy w pełni podziwiać Piękno Królestwa. Ufajmy, że staniemy kiedyś w obliczu Pana i będziemy mieć udział w radościach Królestwa niebieskiego.
Najważniejsze, aby nasze postępowanie zawsze podobało się Bogu. Wtedy Królestwo Boże już jest obecne w naszym sercu; wtedy jednoczymy się z naszym Bogiem i Królem. Obyśmy nigdy nie znaleźli się daleko od Niego. Obyśmy nigdy nie odłączyli się od naszego Pana Jezusa. Pamiętajmy: żeby wejść do Królestwa Bożego, najpierw trzeba stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby potem otrzymać zapłatę za dobre lub złe uczynki. Dlatego wyznajmy nasze słabości i grzechy, a następnie módlmy się wspólnie: PRZYJDŹ, KRÓLESTWO TWOJE!
No comments:
Post a Comment